Αφορισμοί , παρόν και μέλλον

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με έναν αφορισμό. Eάν ο Ολυμπιακός κατορθώσει να φτάσει στο φάιναλ φορ, το πέμπτο της ιστορίας του, θα πρόκειται για την πλέον επική πρόκριση. Το 1994 και το 1995 ξεκίνησε με πλεονέκτημα έδρας και μάλιστα αγκομάχησε μέχρι τελικής πτώσεως των αντιπάλων του. Το 1999 είχε πάλι σύμμαχο τον «έκτο παίκτη» του, αυτόν που είθισται να αποδεικνύεται ακρογωνιαίος λίθος σε τέτοιους αγώνες. Μόνο μία φορά κέρδισε το εισιτήριο σε εχθρικά γήπεδα -το 1997, τη χρονιά του τίτλου, δηλαδή, όταν έβγαλε τρία «διπλά» στα πλέι οφ, ένα επί του και τότε πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκού, και δύο επί της Παρτίζαν.

Φέτος, όμως, η αφετηρία του Ολυμπιακού ήταν το μηδέν, αν όχι χαμηλότερα. Το τριπλό «θαύμα» των τελευταίων εβδομάδων (Τελ Αβίβ, Κάουνας, Μόσχα) χτίστηκε πάνω στην τσουρουφλισμένη γη που άφησε πίσω του ο Πίνι Γκέρσον. Επί των ημερών του Ισραηλινού, οι «κόκκινοι» είχαν πετύχει μόνο μία ευρωπαϊκή νίκη μακριά από το Φάληρο, επί της ταλαίπωρης Βίρτους στην Μπολόνια.

Να συζητήσουμε και για τα πλέι οφ της προηγούμενης χρονιάς; Αν μπορείτε εσείς να φέρετε στο μυαλό τις αναμετρήσεις με την Τάου, ευχαρίστως να ανοίξουμε κουβέντα. Στη Βιτόρια αποκλείεται να θυμούνται με ποιον έπαιξαν στα προημιτελικά του 2007. Κάτι σαν τις αναμετρήσεις του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού με την Τσέλσι ένα πράγμα...

Αλλά αρκετά με τα «εάν» και τα «εφόσον». Το ταξίδι προς τη Μαδρίτη είναι ακόμα μακρύ και γεμάτο σκοπέλους.
Η ΤΣΣΚΑ είναι ικανή να ισοπεδώσει οποιονδήποτε, οπουδήποτε, υπό οιεσδήποτε συνθήκες. Την είδα να «συντρίβει» την Τάου στην Ισπανία χωρίς τους Παπαλουκά, Σμόντις, Σισκάουσκας, Ζεβροσένκο (και φυσικά Χριάπα, Φαν ντεν Σπίγκελ). Την είδα να ορθώνει ανάστημα στον Παναθηναϊκό, στον περσινό τελικό, μπροστά σε 20.000 αφιονισμένους Ελληνες. Την είδα να σηκώνει τρόπαιο στην Πράγα και να επευφημείται από 10 χιλιάδες Ισραηλινούς. Τυχαία νομίζετε ότι έφτασε σε 5 συνεχή φάιναλ φορ;

Γι' αυτο καλες οι θριαμβολογιες, ιδιως για τον Ολυμπιακο που πριν ενάμισι μήνα ήταν περιοδεύων θίασος, αλλα χρειάζεται μυαλό και λογική. Πάνω απ' όλα γιατι ως χώρα στο μπάσκετ έχουμε να επιδείξουμε διακρίσεις που στο ποδόσφαιρο δεν θα έρθουν ποτέ. Οπως και να το κάνουμε , το μπάσκετ, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους σαν άθλημα (και σε μένα το ομολογώ), έχει προσφέρει τα μέγιστα στον Ελληνικό αθλητισμο και τη διάκριση της χώρας μας στο εξωτερικό. Τοσο σε επιπεδο συλλόγων όσο και σε επιπεδο Εθνικής ομάδας.

Ο Ολυμπιακός που θα μπει στο ΣΕΦ πανηγυρίζοντας πρόωρα και προβάροντας τα ισπανικά του πιθανότατα θα ηττηθεί. Ο Ολυμπιακός που θα μπει στο ΣΕΦ δίχως να κοιτάζει το ταμπλό ή το ημερολόγιο ή τις φωτογραφίες από τη Μόσχα πιθανότατα θα νικήσει.

Οι «ερυθρόλευκοι» έβαλαν τις βάσεις του χθεσινού θριάμβου, όταν μπόρεσαν να αφήσουν πίσω τους τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Το μυαλό ήταν προσηλωμένο εκεί που έπρεπε, το σχέδιο εφαρμόστηκε κατά γράμμα (όσο μπορεί να γίνει αυτό απέναντι σε τέτοιας δυναμικότητας αντίπαλο) και η Κόκκινη Πλατεία βάφτηκε... κόκκινη! Χρειάστηκαν ατσάλινα «αυγά», σχεδόν άθραυστα, για να σκαρώσει το αουτσάιντερ από την Ελλάδα τέτοιο χουνέρι στην επί 28 αγώνες αήττητη στην έδρα της ΤΣΣΚΑ.

Το ξύπνημα του απολαυστικού Γουντς ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή, η πληθωρική παρουσία του Βασιλόπουλου έκλεισε μυριάδες τρύπες, η πείρα του Μπλάκνεϊ έγινε φωνή της λογικής στα δύσκολα, ενώ η ικανότητα του Γκριρ να δημιουργεί κάτι από το τίποτα έφερε το νέκταρ, όταν η ΤΣΣΚΑ έφερε τον προημιτελικό στα ίσα.

Σίγουρα όμως τα "καταλοιπα" του Εβραιου υπαρχουν ακόμα. Ποιος ξεχνάει πως ενα +15 έγινε αγχωτική ισοπαλία λίγο πριν τη λήξη. Ομως τιποτα δε χτιζεται σε μια μερα.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης πήρε κολοσσιαίο ρίσκο με τη συμμετοχή του (ανέτοιμου αλλά ξεκούραστου, ξεκούραστου αλλά ανέτοιμου) Μασιγιάουσκας στα τελευταία λεπτά και κόντεψε να το πληρώσει ακριβά. Εν τέλει, όμως, έφυγε από το γήπεδο με το χαμόγελο που του άξιζε. Ποιος τολμούσε να αφήσει ξεμαρκάριστο τον Λιθουανό στην τελευταία φάση;