O Peter Crouch σκόραρε γιά την Αρσεναλ...

Οχι δεν τα κοπάνησα μεσημεριάτικα και έχω (ακόμα) σώας τας φρένας!
Το δηλώνω ευθαρσώς και έχοντας παρακολουθήσει ολόκληρη την χθεσινή συγκλονιστική αναμέτρηση Αρσεναλ - Λίβερπουλ.
Χθες το βράδυ λοιπόν φίλοι μου, εκεί στο Emirates Stadium του Λονδίνου, ο Μπενίτες δεν κατάφερε μόνο να φύγει με μιά υπερπολύτιμη ισοπαλία που ίσως τον οδήγησε από νωρίς στα ημιτελικά του Champions League.
Κατόρθωσε να επιφέρει και ένα καίριο πλήγμα στο θεαματικό ποδόσφαιρο, τα τριγωνάκια, τις τριπλίτσες, την φαντασία, τα φάλτσα και ό,τι άλλο πρέσβευε τέλος πάντων η "σχολή Βεγκέρ".
Διότι ακόμα και το ένα, το μοναδικό, το ανεπαρκές γκολ της Αρσεναλ, προήλθε με τρόπο που θύμισε το..."ντυμένο ξύλο" Πήτερ Κράουτς και κατέδειξε πως στα δύσκολα, κάθε ομάδα χρειάζεται τον ψηλό της ή τέλος πάντων τον κεφαλοσφαιριστή της.
Χρούμπες και Αντωνιάδη θυμήθηκα χθες το βράδυ φίλοι μου, βλέποντας τον Αντεμπαγιόρ να ύπταται και με δυνατή κεφαλιά να υπερισχύει των αντιπάλων του και να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα.
Τί κι αν προσπάθησαν οι Φαν Πέρσι, Φάμπρεγκας, Χλεμπ και όλοι οι υπόλοιποι να βάλουν την μπάλα κάτω και να νικήσουν τα μοτέρ του Μέρσερσάϊθ.
Το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να διαμαρτύρονται δικαίως γιά ένα πέναλτυ και να έχουν να θυμούνται άλλες δύο φάσεις σε 90 ολόκληρα λεπτά.
Κι όμως.
Η εικόνα του αγώνα έδειχνε μιά Αρσεναλ με εκρηκτικά διαστήματα στο παιχνίδι της, με κατοχή μπάλας, με σιρόπι δηλαδή αλλά χωρίς τηγανίτα...

Ετσι λοιπόν το ερώτημα παρέμεινε αναπάντητο.
Μπορεί μιά ομάδα παίζοντας όμορφο, θεαματικό ποδόσφαιρο, να πετάξει έξω απ το Champions League το συγκρότημα του Ράφα Μπενίτες;
Η απάντηση είναι πως ίσως μπορεί.
Μόνο που θα πρέπει ο ψηλός της να κερδίζει περισσότερες κεφαλιές απ ότι χθες.
Αλλωστε κεφαλιές και θέαμα δεν είναι έννοιες ασύμβατες.
Υπάρχουν και κεφαλιές - ψαράκι...