«Εχθροί» και «φίλοι» του Ολυμπιακού !!!

«Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» λένε. Στην περίπτωση του φετινού Ολυμπιακού είναι πολύ δύσκολο να επαληθευτεί.

Το πρόβλημα που συζητάμε δεν είναι η συντριβή (η επιεικέστερη λέξη που μπόρεσα να βρω) από την ΑΕΚ. Ένα αποτέλεσμα, όσο ευρύ κι είναι, δεν μετατρέπει τη νικήτρια ομάδα σε υπερομάδα ή την ηττημένη σε τσίρκο. Το πρόβλημα του φετεινού Ολυμπιακού είναι πολύ πέρα από αυτό. Με μια κουβέντα το ζήτημα είναι η ψύχωση όλων να ξαναπάρει η ομάδα το πρωτάθλημα (που σχεδόν όλοι θεωρούν από χέρι δικό τους) αλλά και να κάνει την ευρωπαϊκή υπέρβαση. Κι όλα αυτά σε μια χρονιά που αποφασίστηκε ριζική ανανέωση του δυναμικού της. Αν με αυτές τις προϋποθέσεις ο Ολυμπιακός πετύχαινε όλους τους στόχους του, θα έπρεπε οι θαυματοποιοί και οι μάγοι να σκίσουν τα «πτυχία» τους και να ανακηρύξουν τον Σωκράτη Κόκκαλη Υπέρτατο Μάγιστρο και Ύψιστο Δρυίδη.

Ο υποψήφιος για το Νόμπελ Θαυμάτων δεν καταδέχτηκε να ρίξει μια ματιά στον τρόπο που κάνουν ανανέωση όλες οι αληθινά μεγάλες ομάδες. Κι αυτός είναι η υπομονή. Ούτε ο πιο «άρρωστος» οπαδός τους δεν περιμένει πως η αλλάζοντας τον κορμό μιας ομάδας αυτή θα γίνει σε λίγους μήνες καλύτερη από την προηγούμενη. Αυτά, βέβαια, ισχύουν στους «απολίτιστους» ευρωπαίους. Στην Ελλάδα ζούμε ακόμα με το όνειρο των άθλων του Ηρακλή. Αφού εκείνος μπόρεσε να κάνει 12, μπορούμε κι εμείς να φτιάξουμε τον Αύγουστο μια υπερομάδα έτοιμη να κάνει το Μάη το triple crown. Δυστυχώς, η πραγματικότητα επιμένει να έχει άλλη άποψη.

Στα τέλη του φθινοπώρου, ο Κόκκαλης κατάλαβε πως δεν χωρούν δυο καρπούζια σε μια μασχάλη. Του μπήκαν τα πρώτα διλλήματα: επιτέλους αυτό που αποζητά κάθε οπαδός της ομάδας ή πάλι «μια από τα ίδια»; Οι τότε συγκυρίες έδιναν ελπίδες για το πρώτο. Κι έτσι ο Κόκκαλης σαν καλός manager ταυτίστηκε με τις επιθυμίες της «πελατείας» του. Στην πορεία, η κακή πορεία της ομάδας στο ελληνικό πρωτάθλημα έκανε ορατό το ενδεχόμενο να χαθεί το φετινό πρωτάθλημα. Οι οπαδοί-«πελάτες» δεν έδειξαν να ενοχλούνται ιδιαίτερα. Στο κάτω κάτω, ένα πρωτάθλημα λιγότερο δεν λέει απολύτως τίποτα. Όμως οι πελάτες δεν χάνουν χρήματα. Ο ιδιοκτήτης χάνει. Έτσι, ο επιχειρηματίας θυμήθηκε πως αν χαθεί το πρωτάθλημα η χρυσοφόρα συμμετοχή στο επόμενο Champions League είναι πολύ δύσκολη. Έτσι πήρε την απόφαση του. Πρωτάθλημα με όποιο κόστος.

Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Άθλιο ποδόσφαιρο σκοπιμοτήτων. Απόκτηση τριών βαθμών για ένα αγώνα που χάθηκε στο γήπεδο. Αποπομπή του προπονητή σε μια εποχή που φαινόταν μια σχετική ανάκαμψη της ομάδας (απλά γιατί λιγόστεψαν οι υποχρεώσεις της). Εδώ ο στόχος ήταν ακόμα πιο άθλιος. Μια κατάκτηση πρωταθλήματος (σε συνδυασμό με την καλύτερη ευρωπαϊκή χρονιά της ομάδας) θα έφερνε τα «μπράβο» εκεί όπου πραγματικά θα ανήκαν: στους ήρωες παίκτες που έβγαλαν τη γλώσσα τους παίζοντας Τετάρτη-Κυριακή και στον προπονητή που πήρε ρίσκα αλλά δικαιώθηκε. Όμως, ο Κόκκαλης δεν έχει μάθει να ακούει καλά λόγια για κανένα άλλο πέραν του Σωκράτη. Επιχείρησε να δείξει πως η πιθανή κατάκτηση του πρωταθλήματος θα οφείλεται μόνο σε αυτόν (που έδιωξε τον προπονητή κι έβαλε τον «Σάντσο Πάντσα» στη θέση του, που έτριξε τα δόντια στους παίκτες, που κινήθηκε δικαστικά και εξασφάλισε 3 απρόσμενους βαθμούς).

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε πως ο Σωκράτης σε δυο μόνο πράγματα είναι συνεπής: στην ασυνέπεια του και στην αχαριστία του. Θύματα αυτής της μονομανίας του υπήρξαν άπειροι παίκτες και προπονητές: από τον Γιάννη Ιωαννίδη, μέχρι τον Τάκη Λεμονή κι από τον Γιαννακόπουλο, τον Καρεμπέ και τον Ζιοβάνι μέχρι τον Ριβάλντο. Η περίπτωση του τελευταίου ήταν μια χαρακτηριστική περίπτωση άθλιας συμπεριφοράς εξίσου άθλιας με τα χλευαστικά πανό των κλακαδόρων στο ντέρμπι του Καραϊσκάκη. Από αυτή την άποψη είναι πραγματικά συγκλονιστικό να βλέπεις έναν παίκτη της θρυλικής Βραζιλίας να πανηγυρίζει περισσότερο από την κατάκτηση του Μουντιάλ μια νίκη σε ένα ελληνικό ντέρμπι. Ήταν η δικαίωση του αθλητή απέναντι στον «manager» που νομίζει πως τα πάντα αγοράζονται. Κι όσο κι αν μας πονάει που έγινε σε βάρος της ομάδας μας, ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας χάρηκε από αυτή την «εκδίκηση». Όμως, δυο ομάδες που φιλοδοξούν να λέγονται μεγάλες δε μπορεί να καταλήγουν σε βεντέτες ανάμεσα σε προέδρους και ποδοσφαιριστές.

Πόσο μπορεί να ωφελήσει τον Ολυμπιακό η σφαλιάρα της 4αρας; Τι θα φέρει η επόμενη μέρα; Μάλλον τίποτα ό,τι κι αν συμβεί στους αγώνες ου απέμειναν. Αν κάνει το «3 στα 3» και δεν αλλάξει η απόφαση κατακύρωσης του «3-0» με την Καλαμαριά, θα πάρει το πρωτάθλημα. Με μια ισοπαλία ή με πτώση της απόφασης, θα το χάσει. Και τότε, θα αρχίσει ο κύκλος των ευθυνών. Θα φταίει ο άπειρος «Σάντσο Πάντσα» (εμένα μου θυμίζει και τον Βάντσικ χωρίς μουστάκι). Θα φταίει ο «κορεσμένος από τίτλους» Τζώρτζεβιτς, ο «αδιάφορος» Λεντέσμα, ο «γέρος» Κοβάσεβιτς, ο «ακριβή σαπουνόφουσκα» Μπελούτσι, οι «λίγοι» Πάντος και Πατσατζόγλου. Ο Κόκκαλης θα έχει απλώς πέσει για άλλη μια φορά «θύμα της ευπιστίας του και της αγάπης στην ομάδα». Θα βρεθεί ένας «προτεινόμενος για αποχώρηση» να παραστήσει τον περαστικό προπονητή, λίγοι παίκτες-κράχτες και αν «μεθύσει ο Άγιος Πέτρος, θα τη βγάλουμε κι εφέτος» που λέει και το τραγούδι.

Όμως, χρόνο το χρόνο η ομάδα που στηρίζεται στην «ψυχή» και το «τσαγανό» θα μεταλλάσσεται σε ομάδα της σκοπιμότητας και του παρασκηνίου. Και οι οπαδοί που καταθέτουν το υστέρημα τους για να πάνε στο γήπεδο να την αποθεώσουν θα λιγοστεύουν την ώρα που θα πολλαπλασιάζονται οι μισθοδοτούμενοι οπαδοί που «παρακολουθούν» τον αγώνα με την πλάτη στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό μάλλον θα αυξήσει τα έσοδα του επιχειρηματία Κόκκαλη αλλά θα πάει ακόμα πιο πίσω το ποδόσφαιρο. «Who cares?» θα έλεγαν οι αμερικάνοι. Ίσως νάναι κι έτσι.

Παρακολουθώντας από τα τέλη της δεκετίας του ’70 το ελληνικό ποδόσφαιρο τείνω να διαμορφώσω γνώμη πως οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ δεν είναι οι παράγοντες του ποδοσφαίρου, οι διαιτητές, οι πρόεδροι των άλλων ΠΑΕ, οι αντίπαλοι οπαδοί. Για κάθε ομάδα ο εχθρός είναι «εντός των πυλών». Στην περίπτωση του Ολυμπιακού ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος είναι ο μόνος από τον οποίο δεν μπορεί να απαλλαγεί.

Άρθρο του φίλου AMETANOHTOY στο "ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΤΟΥ WORDPRESS"