Πρώτα απ’ όλα να το ξεκαθαρίσω:
Δεν είναι η διαιτησία ο λόγος για τον οποίο αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο, ούτε είναι σωστό να γίνεται ποτέ το επίκεντρο της προσοχής μας. Αλίμονο αν αφήσουμε τις ενέργειες των ποδοσφαιριστών και το θέαμα που προσφέρουν και προτιμήσουμε ν’ ασχολούμαστε με τα εκάστοτε φαλτσοσφυρίγματα των διαιτητών.
Από την άλλη όμως, η γνώση και η βαθύτερη κατανόηση των κανονισμών του ποδοσφαίρου είναι απαραίτητο προαπαιτούμενο για την βαθύτερη κατανόηση και εκτίμηση του ίδιου του ποδοσφαίρου και των ενεργειών των ποδοσφαιριστών. Άρα έχουμε πράγματι ανάγκη από εκπομπές όπου θα σχολιάζονται κάποιες φάσεις από κάποιους ειδήμονες διαιτησίας, όχι όμως για να εξιχνιάσουμε ποιος αδικήθηκε και ποιος ευνοήθηκε – στο κάτω-κάτω τα διαιτητικά λάθη υποτίθεται πως είναι ανθρώπινα και όχι εκ προθέσεως – αλλά για να εκπαιδεύεται ο κόσμος στην ορθή κατανόηση των κανονισμών και να αποκτά σωστή ποδοσφαιρική παιδεία.
Έλα όμως που εδώ στο Ελλαδιστάν που ζούμε, ακόμα και οι «καθηγητές» είναι άσχετοι! Ούτε τους κανονισμούς γνωρίζουν, ούτε ποδοσφαιρική παιδεία καλλιεργούν, ούτε αμερόληπτοι είναι, και μετά απ’ όλ’ αυτά δεν μιλούν ούτε καν σωστά ελληνικά.
Το πέναλτι που σφυρίχτηκε υπέρ του Ολυμπιακού στο ματς με τον Εργοτέλη
Παράδειγμα θα σας αναφέρω το πέναλτι που σφυρίχτηκε στο ματς Ολυμπιακού-Εργοτέλη. Τόσο ο κ. Βαρούχας, όσο και ο κ. Φινοκαλιώτης μας είπαν ότι ήταν όντως πέναλτι. Πώς το αιτιολόγησαν; Πρώτον, λένε, βρίσκει μπάλα και πόδια. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται στην εικόνα. Φαίνεται μάλλον το δεξί πόδι του Στολτίδη να πηγαίνει προς το πόδι του αμυντικού, προφανώς για να εξασφαλίσει την πολυπόθητη «επαφή» (που αλίμονο αν οι «επαφές» συνιστούν παράβαση). Είναι δε χαρακτηριστικό ότι κάτι που δεν φαίνεται σε καμία περίπτωση ούτε δια γυμνού οφθαλμού όπως βλέπει κανείς για πρώτη φορά τη φάση, ούτε μετά από πολλαπλά ριπλέι σε αργή κίνηση και από διάφορες γωνίες, το επικαλούνται καθηγητές διαιτησίας για να στοιχειοθετήσουν μια παράβαση. Μα κάτι τέτοιο είναι παντελώς παράλογο! Δεύτερον, λένε, ο παίκτης δεν καταφέρνει να αλλάξει τροχιά στην μπάλα. Μα, και πάλι τυφλούς πάνε να μας βγάλουν. Η μπάλα φαίνεται καθαρά να φεύγει προς τα αριστερά, να απομακρύνεται δηλαδή από το τέρμα του Δασκαλάκη, καθαρό και σαφέστατο σημάδι ότι ο αμυντικός βρήκε την μπάλα. Αν στη συνέχεια ο επιτιθέμενος πέφτει κάτω λόγω «επαφής» με τον αμυνόμενο, αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, εφόσον η μπάλα έφυγε πλέον από την κατοχή του. Είναι γνωστό άλλωστε πόσο εύκολα πέφτουν κάτω οι επιτιθέμενοι στην Ελλάδα προκειμένου να κερδίσουν κάποιο πέναλτι, και είναι ακριβώς το στοιχείο αυτό που πρέπει να στηλιτεύουν οι διάφοροι καθηγητές διαιτησίας, και όχι να διυλίζουν τον κώνωπα προκειμένου να ανακαλύψουν κάποιο πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού.
Το πέναλτι που ζήτησε ο Εργοτέλης
Υπάρχει όμως και ένας τρίτος καθηγητής διαιτησίας, ο κ. Δόβελος, που βγαίνει στην ΕΤ3. Τι είπε αυτός; Είπε πολύ σωστά ότι δεν ήταν πέναλτι. Αν όμως νομίσετε ότι ανακαλύψατε τον καθηγητή που θα σας αναλύει σωστά τις φάσεις, ξεχάστε το καλύτερα. Ούτε κι αυτός έχει ιδέα από κανονισμούς ποδοσφαίρου. Προσέξτε γιατί: Στον ίδιο αγώνα συνέβη και μια σύγκρουση του Νικοπολίδη με τον Ογκουνσότο για την οποία η ομάδα του Εργοτέλη διαμαρτύρεται για πέναλτι. Φυσικά, τέτοια περίπτωση δεν υπήρχε. Γιατί; Διότι ναι μεν ο Ογκουνσότο προλαβαίνει και «τσιμπά» την μπάλα, αυτή όμως δεν περιέρχεται στην κατοχή και τον έλεγχό του. Απλά ο Ογκουνσότο επιχειρεί μια κεφαλιά με στόχο την εστία. Από την άλλη, ο Νικοπολίδης έχει πραγματοποιήσει έξοδο με στόχο καθαρά την μπάλα. Ο Ογκουνσότο την προλαβαίνει και στη συνέχεια πέφτει πάνω στον Νικοπολίδη. Δεν πάει ο Νικοπολίδης επάνω στον Ογκουνσότο. Δεν υπάρχει επομένως καμία απολύτως παράβαση, ούτε επιθετικό φάουλ που νομίζω πως έδωσε ο διαιτητής, αλλά ούτε και πέναλτι, όπως είπε ο κ. Δόβελος, ο οποίος με την κρίση του αυτή έχασε κάθε αξιοπιστία, κι είναι πραγματικά να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να διδάσκει διαιτητές ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να ερμηνεύσει σωστά μια τέτοια ξεκάθαρη φάση.
Η συγχαρητήρια ανακοίνωση της ΠΑΕ Βέροια προς τη διαιτησία
Η γενική σύγχυση των «τηλε- καθηγητών» όμως, φαίνεται κι από τον εξής σχολιασμό του κ. Βαρούχα: Εξέδωσε ανακοίνωση η ΠΑΕ Βέροια, με την οποία δίνει συγχαρητήρια στον κ. Κασναφέρη για τη διαιτησία του στον αγώνα της με τον ΟΦΗ. Προφανώς η ανακοίνωση αυτή κάπου αποβλέπει. Δεν νομίζω να είναι ανιδιοτελής. Και σχολιάζει ο κ. Βαρούχας: «Μπράβο στην ΠΑΕ Βέροια, κάτι τέτοιες ενέργειες είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και βοηθούν το ελληνικό ποδόσφαιρο». Λάθος μεγάλο! Αυτό που θα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση θα ήταν να μη σχολίαζαν καθόλου οι παράγοντες των ομάδων τις διαιτησίες. Γιατί αν το κάνουν θα είναι σαν να εξαρτάται η διαιτησία από την κρίση των παραγόντων. Όποιος συγχαίρει, εκφράζει στην ουσία μια θετική κρίση, κι επομένως διατηρεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να εκφράσει και αρνητικές κρίσεις, αν χρειαστεί. Οι ΠΑΕ όμως δεν έχουν καμία δουλειά ούτε να συγχαίρουν, ούτε να διαμαρτύρονται για τη διαιτησία. Τα τσανάκια πρέπει να είναι χωριστά. Οι μεν ΠΑΕ να ασχολούνται με τη διοίκηση των ομάδων και οι δε διαιτητές με τη διαιτησία. Αυτό τουλάχιστον κ. Βαρούχα οφείλατε να το γνωρίζετε…
Το πέναλτι που ζήτησε ο Πανιώνιος στο ματς με τη Λάρισα
Και τελειώνω με μια τελευταία φάση, που αποδεικνύει ότι οι κύριοι καθηγητές όχι μόνο δεν είναι αμερόληπτοι, όχι μόνο δεν γνωρίζουν τους κανονισμούς, όχι μόνο δεν διαθέτουν γενική ποδοσφαιρική παιδεία, αλλά αδυνατούν και να αντιληφθούν τον παιδευτικό τους ρόλο, να μορφώσουν δηλαδή τον φίλαθλο. Έγινε, λοιπόν, μια φάση στον αγώνα Λάρισα-Πανιώνιος για την οποία οι Πανιώνιοι ζήτησαν πέναλτι για χέρι μετά από μια κεφαλιά. Η μπάλα όμως δεν είχε χτυπήσει στο χέρι. Και οι τρεις «καθηγητές» επαναπαύτηκαν στο γεγονός ότι η μπάλα δεν βρήκε στο χέρι και καθάρισαν με τη φάση. Κανείς τους δεν ανέφερε ότι, ακόμα και να έβρισκε η μπάλα στο χέρι, πιθανότατα και πάλι δεν θα έπρεπε να δοθεί η εσχάτη των ποινών. Κι αυτό γιατί οι δυο παίκτες ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους, το δε χέρι σχεδόν κολλημένο. Όμως, με τον να μην αναφέρουν οι κ. καθηγητές το σκεπτικό αυτό, παρά μένοντας στο γεγονός της μη επαφής, στην ουσία παραπλανούν τον κόσμο, ο οποίος νομίζει ότι αν έβρισκε στο χέρι θα ήταν σίγουρο πέναλτι, κι επομένως, όταν στο μέλλον συμβεί μια παρόμοια φάση, θα πιστέψουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να σφυριχτεί πέναλτι. Άρα, το κυρίαρχο ζήτημα δεν ήταν αν αδικήθηκε ο Πανιώνιος ή ευνοήθηκε η Λάρισα, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι κύριοι «καθηγητές», αλλά το να μάθουμε σωστούς κανονισμούς. Να μάθουμε σωστά το ποδόσφαιρο. Αυτοί οι κύριοι όμως, έχει αποδειχτεί ότι είναι παντελώς ανίκανοι να μας διδάξουν κάτι τέτοιο…
Η ευρωπαϊκή περιπέτεια του Παναθηναϊκού και οι προσδοκίες ότι τη φετινή χρονιά είναι ικανός να διεκδικήσει με αξιώσεις τη διάκριση περνάνε από τη Λεωφόρο.
