Συγκρίσεις

Ας μου επιτρέψουν οι ποδοσφαιρόφιλοι να δανειστώ λίγο από μπάσκετ.

Ο Παναθηναϊκός (μπάσκετ) ύστερα από χρόνια συστηματικής δουλειάς και με τον ίδιο προπονητή έχει φτάσει νομίζω στο top επίπεδο για Ευρώπη:
-συστήματα που βγαίνουν στα τυφλά όποιος κι αν παίζει
-διακριτοί ρόλοι στην ομάδα
-θέληση για άμυνα
-επίθεση που γνωρίζει κάθε φορά πως να κινηθεί, κ.α.
Γενικά μιλάμε για επίπεδο πολύ δυνατό. Κι το θέμα είναι ότι αυτό φαίνεται - τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Κι όταν βλέπω τον Παναθηναϊκό να παίζει με τέτοιο τρόπο δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις υπόλοιπες ομάδες - ούτε κάν τη δική μου...
Άμα φτάσει να ξαναπαίξει σε υψηλό επίπεδο - ίσως του χρόνου - τα ξαναλέμε.

Το ίδιο ήταν στο χθεσινό παιχνίδι.
Άλλη κλάση η Chelsea... Ο τρόπος παιχνιδιού τους ήταν top class.
Η ηρεμία στις πάσες, η προσπάθεια να βρουν διάδρομο από το κέντρο (ευτυχώς υπήρχε ο Λεδέσμα), ο άνετος τρόπος που ακολουθούσαν το πλάνο του ματς, η κίνηση των παικτών χωρίς τη μπάλα... κ.α.
Η ομάδα θέλει χρόνια για να πλησιάσει αυτό το επίπεδο.

Δεν αδικώ την ομάδα μου, πήγε καλά.
Το μόνο αρνητικό που διέκρινα ήταν η ασυμφωνία λόγων και έργων του SirTakis:
Ήμουνα αισιόδοξος για το σημερινό παιχνίδι. Πίστευα στην ομάδα. Εάν ήμασταν λιγότερο τυχεροί (περισσότερο θα ήθελε να πει) και είχαμε και τον Λούα Λουα ίσως είχαμε καταφέρει να νικήσουμε.
Και γιατί Sir έκανες τις αλλαγές που έκανες;
Αλλά τι να πει; Ότι περίμενε τον άλλο προπονητή και όταν είδε δύο επιθετικούς φοβήθηκε λίγο...
(τις αλλαγές που έκανε δεν τις βάζω στα αρνητικά - δεν γίνεται να φταίει αυτός που οι 2/3 ήταν εκτός κλίματος)

και μερικές πινελίες:
Το σημαντικό είναι ότι φέτος χτίστηκε μια παράδοση: κανένα γκολ παθητικό εντός
(ας ελπίσουμε να σπάσει στον επόμενο γύρο!!!)
Ο διαιτητής από τους καλύτερους που έχω δει να παίζουν ever
Οι εικόνες στις εξέδρες πριν την έναρξη από άλλη χώρα...

Και για τις αναπόφευκτες συγκρίσεις: σήμερα Άρσεναλ-Μίλαν...