Αφιλόξενο γιά...Ελλάδες το EURO 2008

Παρακολουθώντας τον χθεσινό προημιτελικό Ισπανίας-Ιταλίας συνειδητοποίησα πως η άμυνα δεν είχε την τιμητική της σ αυτή την διοργάνωση.
Και πιό συγκεκριμένα η αμυντική νοοτροπία.
Το ταμπούρωμα βρε παιδί μου πώς το λένε.
Κι αν γιά την Ελλάδα ένα τέτοιο παιχνίδι αποτελεί μονόδρομο, το να βλέπεις την Ιταλία με την δεδομένη ποιότητα ποδοσφαιριστών να αγωνίζεται ακριβώς όπως η Ελλάδα κόντρα στην Σουηδία, σου γεννά θλίψη.
Αλλά και απορία.
Τί γίνεται αδέρφια;
Δεν αγανακτεί άραγε ο ποδοσφαιρικός πλανήτης με αυτό το...κάτι σαν ποδόσφαιρο των Ιταλών;
Δεν κράζει κανείς, δεν σφυρίζει, δεν γιουχάρει;
Γιατί όταν ταμπουρώνεται ο Δέλλας είναι έγκλημα καθοσίωσης, ενώ όταν ταμπουρώνεται ο Ακουϊλάνι είναι μαγκιά και αντικείμενο θαυμασμού;
Γιατί θα μου πείτε πως η Ιταλία παίζει χρόνια αυτό το ποδόσφαιρο και έχει κατακτήσει τίτλους.
Σύμφωνοι, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με το ποδοσφαιρικό θέαμα.
Τί με ενδιαφέρει γιά παράδειγμα εμένα τον Ελληνα, τον Γερμανό, τον Σουηδό αν η Ιταλία παίζοντας αντιποδόσφαιρο έχει κατακτήσει τίτλους;
Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός είναι η Ιταλία να μας ενδιαφέρουν μόνο οι τίτλοι;

Ας πει λοιπόν την αλήθεια ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.
Αυτό που τον ενόχλησε στο EURO 2004, δεν ήταν το φτωχό ποδοσφαιρικό θέαμα που παρουσίασε η πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Αλλά το γεγονός πως μιά μικρή και άσημη ποδοσφαιρικά χώρα ήρθε απ το πουθενά και κέρδισε μιά διοργάνωση που άλλοι παλεύουν...εκατονταετίες χωρίς να τα καταφέρνουν.
Αυτό πείραξε, αυτό ενόχλησε, γι αυτό μας χλεύασαν σ αυτή την διοργάνωση.
Τώρα μπορούν με την ησυχία τους να "κράξουν" τον Ντοναντόνι.
Οχι γιατί έπαιξε ταμπουρωμένος, αλλά γιατί δεν έφερε αποτέλεσμα το ταμπούρωμα.
Δεν πειράζει.
Τουλάχιστον η άσημη ποδοσφαιρικά Ελλάδα δεν έφτασε καμιά φορά στην προηγούμενη διοργάνωση ούτε καν στην παράταση, όχι στα πέναλτυ.
Γιά άλλους το 0-0 είναι τρόπος ζωής.
Και θαυμάζονται γι αυτό...