Ποιος είπε ότι κερδίζει πάντα ο καλύτερος?

Πως είπατε?

Ορίστε?

Συγνώμη κύριε,ποιος είστε?

Ο Γκάρυ Λίνεκερ?

Αααα,αυτός με το απόφθεγμα για τους Γερμανούς που κερδίζουν πάντα στο τέλος. Μου θύμισε τελικό παγκοσμίου κυπέλου του 1986 το χθεσινό παιχνίδι.Οχτώ χρονών τότε,και ενώ νύσταζα στην παράταση δεν ήθελα να τελειώσει το ματς.Έτσι και χθες.Μια φωνή μέσα μου, έλεγε ότι μετά την ισοφάριση των Τούρκων,το ματς δεν θα τελείωνε εκεί.Ήμουν σίγουρος.Βαριά η φανέλα,των Πάντσερ.Πολύ βαριά για τους Τούρκους καμικάζι,που σίγουρα άξιζαν κάτι καλύτερο.Σίγουρα είχαν πολλές ελλείψεις,αλλά πλήρωσαν το τίμημα μίας θανάσιμης αμαρτίας.Το τίμημα της απληστίας.Η στάμνα πολλές φορές πάει στη βρύση αλλά μια φορά σπάει.Μετά από μια ακόμη τραγική έξοδο του γκολκίπερ Ρουστού(Κλόζε 2-1),το άστρο των Τούρκων έλαμψε ακόμα μια φορά και συγκεκριμένα του «ναυαγοσώστη Σεμίχ».Το ασύλληπτο πλασεδάκι που πέρασε από το μάτι της βελόνας,μας έκανε να καρδιοχτυπήσουμε.Και εκεί που ακόμα μια φορά στο 90’ γίνεσαι μάγκας,για τρίτη φορά στην ίδια διοργάνωση,οι γείτονες μας έδειξαν τον πραγματικό τους εαυτό.Συνεπαρμένοι από την κεκτημένη ταχύτητα με Τσέχους και Κροάτες,πίστεψαν δυστυχώς ότι θα μπορούσαν να κλέψουν ακόμα και το παιχνίδι.Μέγα λάθος,κύριε Τερίμ.Κλωτσήσατε την καρδάρα και χύθηκε το γάλα.Και ήταν όντως κρίμα.Θα μπορούσαν να χτυπήσουν στην παράταση γιατί από αντοχή και αυτοθυσία,άλλο τίποτα οι Τουρκαλάδες.Βιάστηκαν,όμως.Και το πλήρωσαν γιατί απέναντι τους ήταν η μεγάλη Γερμανία.Όχι ,δεν ικανοποίησαν οι Γερμανοί.Δεν έπεισαν ούτε τον ψωροπερήφανο λαό τους.Που κάνει την τρίχα,τριχιά.Από βραδύς άρχισε ο προβληματισμός στα γερμανικά ΜΜΕ.Δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος,δυστυχώς.Όπως και εμείς το 2004,έτσι και η Γερμανία ήδη κατακρίνεται από όλη την Ευρώπη.Μπράβο στους Τούρκους για την όλη εικόνα τους στο τουρνουά.Για το πείσμα και το τσαγανό που τους διέπει σαν λαό και σαν ομάδα.Μπράβο και στις δύο ομάδες για το καταπληκτικό θέαμα που προσέφεραν στους ποδοσφαιρόφιλους σε όλη την υφήλιο. Μπράβο φυσικά,και στο τηλεοπτικό δίκτυο της Αυστρίας,που σε ελάχιστο χρόνο αποκατέστησε την βλάβη που δημιουργήθηκε από κεραυνό.Φανταστείτε ανάλογο περιστατικό στα studio της ΝΕΤ.Περίγελος θα είχαμε γίνει.

Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι ότι στοιχημάτισα στο Χ ημίχρονο-άσσο τελικό και όταν ισοφάρισαν οι Τούρκοι,δεν με πείραξε καθόλου.Το ορκίζομαι.Ακόμα και στο νικητήριο γκολ του Lahm,τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα.Δεν με ενδιέφερε πλέον.Δεν ήθελα να τελειώσει,σπαθί μιλάω.Μακάρι να ξαναζήσουμε σύντομα τέτοιες καταπληκτικές στιγμές με το αγαπημένο μας άθλημα. Κρίμα για τους Τούρκους.Αλλά τελικά ο Λίνεκερ,είχε δίκαιο.Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Στο τέλος πάντα κερδίζουν οι Γερμανοί.