Το πάθος στο ποδόσφαιρο

Η Τουρκία ξεκίνησε στο euro υποτονικά χάνοντας πολύ εύκολα από την Πορτογαλία. Ωστόσο στα δύο επόμενα ματς έδειξε ένα χαρακτηριστικό που νομίζω τη διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες ομάδες και αυτό είναι το πάθος που δείχνουν οι παίχτες όταν βρεθούν υπο πίεση. Σίγουρα και με την Ελβετία, αλλά και με την Τσεχία δεν μπήκαν στο ματς δυνατά απ την αρχή, αλλά όταν ένιωσαν ότι παίζουν με την πλάτη στον τοίχο και στα δύο ματς πέταγαν φωτιές. Το έβλεπες στα μάτια των παιχτών. Ήταν σαν να έλεγαν "δε φεύγουμε έτσι απλά απο δω".
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το χαρακτηριστικό - ατού του πάθους, που διακατέχει τους παίχτες μιας ομάδας δεν πηγάζει ούτε από τις τεχνικές τους ικανότητες, ούτε από την προπόνηση και τη φυσική κατάσταση. Είναι ψυχολογικός παράγοντας, που όμως παίζει ίσως ισάξιο ρόλο με τα παραπάνω καθαρά ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά. Το πόσο σημαντικό είναι φαίνεται και από τον τρόπο που έδινε ώθηση στην εθνική μας το 2004. Πήραμε euro γιατί πάνω απ όλα τα δώσαμε όλα στον αγωνιστικό χώρο, χαρακτηριστικό που φέτος δεν αγγίξαμε ούτε στο παραμικρό.
Νομίζω ότι είναι κυρίαρχη ευθύνη του προπονητή να εμπνεύσει στους παίχτες αυτό το πάθος και φυσικά θέμα αντίληψης αλλά και ευσυνειδησίας των παιχτών να υιοθετήσουν αυτή τη νοοτροπία.
Προσωπικά, παρακολουθώντας ένα ματς, πολύ περισσότερο με ευχαριστεί να βλέπω ποδοσφαιριστές να τα δίνουν όλα μέσα στο γήπεδο, άσχετα από στιγμιαίες, τεχνικά άριστες ενέργειες (φυσικά αυτές αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα) και άσχετα από το αποτέλεσμα. Αυτό δείχνει ότι και το άθλημα οι ίδιοι ευχαριστιούνται αλλά και το ότι σέβονται τον εαυτό τους πρώτα απ όλα, την ιδιότητά τους ως επαγγελματίες, αλλά και εμάς τους θεατές.