Σάββας! Στα τσακίδια!!!

Στην αρχή τον είδαμε σε μιά πλατεία στην Αυστρία να ζητάει καφέ βιενουά.
Μετά τον είδαμε να κάνει μιά βόλτα στον Γερμανό, μετά να ψωνίζει απ την Βόδαφον και να φεύγει με τον Γιαννακόπουλο, μετά να τρώει κρουασάν, αυγά μάτια με μπέϊκον, να πληρώνει 1200 ευρώ γιά ένα τριήμερο στο Σάλτσμπουργκ και τέλος τον είδαμε να απογοητεύεται και να βρίζει χθες βράδυ γιατί το όνειρο της παγκόσμιας καταξίωσης θα μείνει λειψό.
Αν κάτι λείπει σ αυτή την χώρα είναι η αθλητική παιδεία και η αυτογνωσία.
Τραβάει στο βάθος των αιώνων αυτή η ιστορία, δεν είναι τωρινή, έχει σχέση με την ταυτότητά μας σαν λαού.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μας όλοι έχουμε από τα γεννοφάσκια μας Σαλαμίνες και Θερμοπύλες, "μιά χούφτα Ελληνες πάντα θριάμβευαν", το μότο της ADIDAS βγήκε από εμάς.
Αδύνατο δεν είναι τίποτα, πάμε ωρέ Ελληνες, οι τσολιάδες, τα φισεκλίκια, οι φουστανέλες, "αέρα-αέρααααα".
Μάθαμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις, μάθαμε να πιστεύουμε πως όλα είναι εύκολα, μάθαμε να τα απαιτούμε όλα χωρίς να τα αξίζουμε, μάθαμε να αποθεώνουμε με την ίδια ευκολία που καταρρακώνουμε.
Ολοι ξέρουμε τί θα μπορούσαμε να κάνουμε γιά να νικήσουμε εκτός απ τους καθ ύλην αρμόδιους, κανείς μας δεν μπορεί να αποδεχτεί πως ίσως να μην μπορούσαμε να κάνουμε και τίποτα γιατί ο αντίπαλος είναι απλά καλύτερος και γι αυτό μας κέρδισε.
Πάντα στην ήττα υπάρχουν αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Είναι οι ίδιοι που λατρεύονται σαν Θεοί στις λιγοστές επιτυχίες.
Κανείς δεν κάθεται να αναλογιστεί τί πραγματικά είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, πόσο πραγματικά ζυγίζει στο παγκόσμιο στερέωμα, τί οργάνωση και σοβαρότητα έχει, με ποιές επενδύσεις συνοδεύεται, από ποιούς παράγοντες υποστηρίζεται, σε τί γήπεδα διεξάγεται, σε τί κόσμο απευθύνεται.
Ο μόνος που φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει πλήρως με τί πανηγύρι των ζουρλών έχει να κάνει είναι ο Ρεχάκελ
"Με αγαπούν γιά τις επιτυχίες, θα ήθελα να με αγαπούν και μετά απ τις αποτυχίες"
Εφ όσον οι αποτυχίες έπονται μεγάλων επιτυχιών συμπληρώνω εγώ.
Δυστυχώς όμως εδώ δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα.
Εδώ ονειρευτήκαμε λέει πως πρώτοι εμείς, αφού κανένας άλλος δεν το έχει καταφέρει, θα παίρναμε λέει το δεύτερο συνεχόμενο, το είπε κι ο Γκαγκάτσης...

Καλή μας νύχτα λοιπόν.
Οι σημαίες μπορούν να διπλωθούν και να φυλαχτούν στο ντουλάπι με τα γάντια του σκι.
Ισως ξαναβγούν αργότερα γιά την Εθνική του μπάσκετ.
Ισως και όχι.
Σημασία όμως έχει η ούγια.
Μην ξεχνάτε.
Και η σημαία που κρατάτε, είναι μιά ευγενική χορηγία της τράπεζας που βάζει κόσμο στο τείχος.
Τρακόσιες χιλιάδες διαφημίσεις είχαν μιά κατάληξη: το κύπελλο.
Εστω κι αν μέσα θα είχε καφέ βιενουά κι όχι σαμπάνια.
Τώρα όλοι μπορούν να αποσυρθούν διακριτικά.
Αλλωστε υποστήριξη λαμβάνουν μόνο όσοι την αξίζουν.
Στους υπόλοιπους θα γυρίσουμε ακόμα μιά φορά παγερά την πλάτη.
Μέχρι την επόμενη στιγμή που θα μας ξανακάνουν εθνικά υπερήφανους.
Γιατί θα καταφέρουν υπεράνθρωπα να σταθούν πάνω απ την μιζέρια και τα χούγια της ράτσας μας.