Ευτυχώς δεν παρατηρούνται τα φαινόμενα του 2004 φέτος. Δηλαδή οι προπονητές της εξέδρας δεν λείπουν μεν, δεν κράζουν όμως τον Ότο Ρεχάγκελ!
Σαφώς και τα θαύματα γίνονται μια φορά όμως ας είμαστε ευγνόμωνες στα παιδιά που μας ανέβασαν στην κορυφή πριν 4 χρόνια έστω και με τη βοήθεια της τύχης. Η τύχη είναι άλλωστε απαραίτητη σε ένα μεγάλο τουρνουά.
Λοιπόν επειδή μπορεί να μην πάμε το ίδιο καλά με το 2004 ας είμαστε ψύχραιμοι, ας στηρίξουμε την ομάδα μας και μην αρχίζουμε να εκδηλώνουμε πάλι τα "προτερήματα" της φυλής μας...
1 σχόλιο:
Πολύ σωστά.
Η αγάπη δεν κοιτάει συμφέροντα και φαίνεται στα δύσκολα.
Προσωπικά αγαπώ αυτή την ομάδα γιά ό,τι μου προσέφερε μέχρι σήμερα.
Και πρόσφερε πολύ περισσότερα απ όσα φανταζόμουν και περίμενα.
Ας τους αφήσουμε ήσυχους.
Είναι οι πρώτοι που θέλουν να παίξουν καλά και οι πρώτοι που στενοχωριούνται στις ήττες.
Το θέμα είναι αν μπορούν, όχι αν θέλουν
Δημοσίευση σχολίου