Οποιος χάνει, πλάθει...κουλουράκια

Δεν μπορώ να πω πως μέχρι στιγμής με έχει ξετρελλάνει το Euro.
Με εξαίρεση την Ολλανδία που χθες έπαιξε εξαιρετικό ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, δεν είδα κάτι άλλο να με εντυπωσίασε.
Προσωπικά δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα απ τους φαντεζί αλλά ανούσιους και επιπόλαιους Πορτογάλλους και θέλω να τους κρίνω πιό σίγουρα στην συνέχεια της διοργάνωσης.
Σοβαροί ήταν και οι Γερμανοί, χωρίς όμως κι αυτοί να δείξουν κάτι το εξαιρετικό.
Αυτό όμως που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση μέχρι τώρα είναι πως οι ηττημένοι δεν σκοράρουν καθόλου.
Οποιος χάνει, μένει στο 0 και αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Κατά την γνώμη μου οφείλεται σε δύο λόγους.
Ο ένας είναι καθαρά ψυχολογικός και αφορά την έλλειψη μεγάλων προσωπικοτήτων στο φετινό πρωτάθλημα.
Οποιος δεχτεί γκολ δέχεται ένα τεράστιο πλήγμα στην αυτοπεποίθησή του.
Θα έλεγε κανείς άφοβα πως σε κάθε ομάδα θα αρκούσε ένα γκολ γιά να κερδίσει...
Ο άλλος λόγος είναι πως οι περισσότερες ομάδες έχουν ενστερνιστεί (χωρίς όμως να μπορούν να αντιγράψουν ικανοποιητικά) το δόγμα Ρεχάκελ.
Το στήσιμο είναι αμυντικό, όλοι κοιτάζουν πρώτα να εξασφαλίσουν το 0 στην άμυνα, ο προσανατολισμός είναι αμυντικογενής και αυτό έχει σαν συνέπεια να μην μπορούν να αντιδράσουν όταν δέχονται γκολ.
Στον αντίποδα, με εξαίρεση την Ολλανδία, όποια ομάδα σκοράρει οργανώνεται πιό καλά στα μετόπισθέν της προσπαθώντας να μην δεχτεί γκολ.
Ακόμα και η φαντεζί Πορτογαλλία, είχε ένα τεράστιο διάστημα οπισθοχώρησης στο δεύτερο ημίχρονο.
Η συνέπεια όλων των παραπάνω είναι να μην παρακολουθούμε ενδιαφέροντες αγώνες, η αδρεναλίνη να μένει χαμηλά και η ποιότητα το ίδιο.
Ας ελπίσουμε όλ αυτά να βελτιωθούν στην συνέχεια και οι ομάδες να αναλάβουν μεγαλύτερο ρίσκο.