Καραγκιοζιλίκια

Υπάρχει τίποτα χειρότερο από τις αθλιότητες που κατά καιρούς συμβαίνουν στα γήπεδα από «επιστήμονες» οπαδούς; Για μένα, ΝΑΙ! Οι αθλιότητες των «παραγόντων» του αθλητισμού.

Κατά καιρούς έχω μιλήσει για τα καμώματα πολλών τέτοιων ανθρώπων που επιχειρούν να καταξιωθούν στην κοινή γνώμη επειδή με τα λεφτά τους πέρα από την… κυρά τους ασελγούν και πάνω σε ποδοσφαιρικές ή μπασκετικές ομάδες.

Τις τελευταίες μέρες ένας «κύριος» πρόεδρος αποφάσισε να ξαναμπάσει στη ζωή μας την παλιά καφρίλα. Μιλάω για τον Παύλο Γιαννακόπουλο, γνωστό φαρμακέμπορο και πρόεδρο της ΚΑΕ ΠΑΟ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο «κύριος» αυτός και ο νεότερος αδελφός του συμπεριφέρονται χειρότερα κι από τον τελευταίο αλήτη των γηπέδων. Και, φυσικά, δεν είναι οι μόνοι. Κάθε πρόεδρος που «σέβεται» το αξίωμα του (από τον «Ρίγκο» και τον «Τίγρη» μέχρι τον «Αγαπούλα» και τον «Κοκκαλιάρη») «οφείλει» να αποδεικνύει με έργα μέσα κι έξω από τους αγωνιστικούς χώρους πως αξίζει να ηγείται των κάφρων της θύρας του. Περίπου το θεωρούν δικαίωμα τους δοσμένο από το Θεό αφού κανείς δεν τους τιμωρεί για πράξεις που αν είχαν γίνει από κάποιο «καλόπαιδο» θα επέσυραν ποινές φυλάκισης. Αλλά, από ποιο κράτος να ζητήσει κανείς την πιστή εφαρμογή των νόμων; Στο δικό μας;

Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο με τα κατορθώματα του «υψηλού» (μεταφορικά) αυτού προσώπου είναι πως η τελευταία καφρίλα του είχε στόχο έναν άνθρωπο που έχει συνδέσει το όνομα του με τον «χρυσό αιώνα» του ελληνικού μπάσκετ. Που αν δεν υπήρχε αυτός αλλά και ο άλλος ΓΙΓΑΝΤΑΣ του αθλήματος οι κύριοι Κόκκαλης, Γιαννακόπουλοι και οι λοιποί επιχειρηματίες ακόμα θα νόμιζαν πως το basket είναι το καλάθι όπου πετούν τα χαρτιά τους.
Ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχουν σηκωθεί πέρα και πάνω από συλλογικές προτιμήσεις.

Τον πρώτο τον σεβάστηκαν οι πάντες, ακόμα και οι χούλιγκανς του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού όταν φορούσε αρχικά τη φανέλα του Άρη και μετά του ΠΑΟ. Μόνο ένας επιχείρησε να τον «κοντύνει» (προφανώς για να μπορεί να τον κοιτά στα μάτια): ο «κύριος» Παύλος που μας στέρησε πρόωρα την παρουσία του από τα γήπεδα..

Τώρα είναι η σειρά του δεύτερου. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης τίμησε μεγάλες ομάδες με την παρουσία του. Ανάμεσα τους και αυτή που σήμερα τον αποκαλεί «καραγκιόζη». Και –τι κωμικό- η πρώην ομάδα του είναι η μόνη που μιλά έτσι γι’ αυτόν. Τέτοιες φράσεις δεν θυμόμαστε να ακούστηκαν από αντιπάλους οπαδούς (εκτός αν θεωρηθεί τέτοια το αλήστου μνήμης «κλάψε» που του φώναζαν όποτε διαμαρτυρόταν για κάποιο φάουλ).

Και πάλι πίσω από αυτή τη χυδαιότητα είναι ο ίδιος άνθρωπος. Σύμπτωση; Ή, μήπως, ενδεικτικό του πώς θεωρεί ο «κύριος» αυτός το «ευ αγωνίζεσθαι»; Μόλις εμφανίστηκε ο κίνδυνος μιας συλλογικής ήττας έπαψαν να υπάρχουν τα σύμβολα, τα εικονίσματα γέμισαν από τα σκατά που κρύβει μέσα του αυτός ο «φίλαθλος». Οι ψυχολόγοι λένε πως προσπαθείς να βρωμίσεις αυτό που δεν μπορείς ποτέ σου να γίνεις. Κάτι θα ξέρουν παραπάνω.

Δεν θα με απασχολούσε τόσο το γεγονός αν ο σημερινός προπονητής του Ολυμπιακού δεν ήταν και κάτι περισσότερο: ο προπονητής της Εθνικής, της ομάδας που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου συντρίβοντας τις ΗΠΑ. Της ομάδας που θα κληθεί να πάει στο Πεκίνο για το «κάτι παραπάνω» με «στρατηγό» τον Γιαννάκη και «φαντάρους» πολλά παιδιά που παίζουν στον ΠΑΟ.

Ο σιχαμερός τύπος δεν σκέφτηκε ούτε καν αυτό όταν έπαιρνε το μικρόφωνο στο ΟΑΚΑ και έλεγε τις εξυπνάδες του πως «οι καραγκιόζηδες δεν έχουν θέση σ’ αυτό το γήπεδο». Η ενότητα της Εθνικής μπήκε σε κίνδυνο μόνο για να μην χάσει ο «πρόεδρος» ένα αγώνα.

Και μόνο γι αυτό η τιμωρία του «Θεού» (όπως ο κομπλεξικός απαιτεί από τα τσιράκια του να τον αποκαλούν) θα έπρεπε να είναι παραδειγματική. Αλλά, είπαμε, σε ποιο κράτος; Σ’ αυτό που επιτρέπει σε τέτοιους ανθρώπους να ηγούνται ομάδων και να κατέχουν θεσμικές θέσεις στα αθλήματα; Ή σ’ αυτό που τους επιτρέπει να βγάζουν και μια φυλλάδα-παράγκα και να βρίζουν κι από κει όποιον δεν γουστάρουν (από Τζίγκερ μέχρι Γιαννάκη) καλυπτόμενοι πίσω από την ελευθερία του… Τύπου;

Τελικά, μου είναι αδιάφορο το αποτέλεσμα των τελικών. Είτε επικρατήσει η λογική και αναδειχτεί πάλι πρωταθλήτρια η αναμφισβήτητα πληρέστερη ομάδα, είτε γίνει το «θαύμα» κι ανατραπούν τα προγνωστικά. Εμένα με ενδιαφέρει όλη αυτή η μισαλλοδοξία των (από κάθε άποψη) νάνων να μη δημιουργήσει ρήγματα ανάμεσα π.χ. στον Μπουρούση και τον Διαμαντίδη, τον Τσαρταρή και τον Σχορτσιανίτη και κυρίως πάθη ανάμεσα στον «στρατηγό» και τους «φαντάρους» του. Γιατί μπορεί για τους «κυρίους» Παύλο και Θανάση η ζωή να σταματά μετά από μια ακόμα νίκη του ΠΑΟ επί του ΟΣΦΠ αλλά για όλους εμάς συνεχίζεται στην Εθνική.

Ελπίζω όλη αυτή η ιστορία να έχει καλό τέλος. Για το καλό του αθλήματος. Αρέσει δεν αρέσει κάτι τέτοιο στους αδελφούς «Κατσάμπα».

ΥΓ: Τελικά αποδείχτηκε πως στο ΟΑΚΑ «οι καραγκιόζηδες έχουν θέση» και μάλιστα στα επίσημα: δυο τουλάχιστον.