Dr ChampionsLeague and Mr SuperLeague !!!

Στο χορτάρι του Stamford Bridge τέλειωσε η ευρωπαϊκή περιπέτεια του Θρύλου. Μια πορεία που, πέρα από το τελευταίο της πάτημα, ήταν ομολογουμένως συναρπαστική. Ο Ολυμπιακός πέτυχε μέσα σε μια σαιζόν ό,τι δεν είχε πετύχει μια δεκαετία. Θεαματικές νίκες εκτός έδρας, θριαμβευτική πρόκριση στους 16 του Champions League και –κυρίως- χαρακτήρα ομάδας. Κι όλα αυτά χωρίς τα «ηχηρά» ονόματα «υπερπροπονητών» και παικτών- σταρς. Με «κάποιον» Λεμονή (χλευαστικά αποκαλούμενο και Sir Takis από τους θλιβερούς επαγγελματίες), και παίκτες που δεν τους «ήξερε (ή κόντευε να τους ξεχάσει) η μάνα τους».

Όμως, ο φετινός Ολυμπιακός είναι διπρόσωπος σαν ήρωας του Robert Louis Stevenson. Στην ευρώπη μας έδειξε το θελκτικό πρόσωπο του Dr. Jekyl και στην Ελλάδα το αποκρουστικό πρόσωπο του Mr. Hyde. Το ίδιο ακριβώς σύνολο με τους ίδιους παίκτες και προπονητή μόλις πατούσε τα ελληνικά γήπεδα μεταμορφωνόταν σε ένα αποκρουστικό τέρας που φέτος αποτέλεσε την ευκαιρία της κάθε μικρομεσαίας ομάδας να αποκτήσει τα 15 λεπτά δημοσιότητας που της αναλογούν. Αγχωτικές νίκες, άδοξες ισοπαλίες και άθλιες ήττες με αποκορύφωμα αυτή της Καλαμαριάς.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ο φετινός «ντόπιος» Ολυμπιακός απέκτησε όλα τα χαρακτηριστικά του αντιπάλου του: εκνευριστικό ποδόσφαιρο, ατολμία, μεμψιμοιρία, ελπίδα για βοήθεια από «τη σφυρίχτρα» και –το αθλιότερο όλων- κέρδισμα στα χαρτιά ενός αγώνα που δεν άξιζε ούτε τη ισοπαλία.

Για να εξηγούμαστε: σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, η ομάδα ορθώς έπραξε και διεκδίκησε ό,τι ο νόμος μπορούσε να της εξασφαλίσει. Στο κάτω κάτω δεν έβαλε αυτή στο γήπεδο με το ζόρι έναν παράνομα εγγεγραμένο ποδοσφαιριστή. Τα ίδια και χειρότερα έχουν κάνει κατά καιρούς όσοι σήμερα την κατηγορούν. Και θα τα έκαναν αν είχαν την ευκαιρία. Όμως, υπάρχει ένα ηθικό πρόβλημα για τους αγνούς γαύρους (όχι τους κατ’ επάγγελμα «ολυμπιακάρες» ούτε τους χαπακωμένους που πάνε τσάμπα στο γήπεδο και περνούν 90 λεπτά με την πλάτη στον αγωνιστικό χώρο):

Μέχρι σήμερα ο Ολυμπιακός έγινε Θρύλος ακριβώς γιατί επιζητούσε νίκη στο γήπεδο αλλιώς αξιοπρεπής ήττα. Αυτό κράτησε όρθιους όλους εμάς τους «δεινόσαυρους» στα πέτρινα χρόνια του Βαρδινογιαννισμού. Σήμερα, γίναμε κι εμείς αυτό που σιχαινόμασταν. Οι «ορθολογιστές» θα πουν: «είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Διακυβέβωνται ευραπαϊκά σεντόνια, διαφημίσεις, επιχορηγήσεις. Δεν μπορεί να χαθεί ένα πρωτάθλημα τώρα. Μπορεί να έχουν δίκιο. Δεν ξέρω πώς θα το εξηγούσαν (αν θα μπορούσαν) στα 21 παλικάρια που ξεψύχησαν επειδή ήθελαν την ομάδα τους θριαμβεύτρια στα γήπεδα. Να τους πουν για τον σκοπό που «αγιάζει τα μέσα», να μιλήσουν για σπόνσορες, χορηγίες, contracts.

Κάποιοι που πάντα «ξέρουν» και «μας τα είχαν πει» θα πουν πως δεν γίνεται να κρατά κανείς 2 καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Κάποιοι φωνάζουν επειδή για χάρη της θρυλικής πορείας στην ευρώπη ίσως ένα πρωτάθλημα να καταλήξει στον εκατόχρονο γερο Σκρουτζ. Οι «Ολυμπιακάρες» μάλλον θα συμφωνήσουν μαζί τους. Όχι όμως και οι Γαύροι. Για μας αυτό που έγινε, καλώς έγινε. Το θέλαμε. Το χρειαζόμασταν. Κάποιοι μεγαλύτεροι μπορούν τώρα να πουν «νυν απολύεις το δούλο σου δέσποτα». Χαλάλι ένα πρωτάθλημα στους μέτριους. Οι «Ολυμπιακάρες» πιθανόν να πάθουν κατάθλιψη αν δουν τον Γκούμα να σηκώνει ένα πρωτάθλημα πριν πάει στο ποδοσφαιρικό γηροκομείο. Όμως, οι Γαύροι δεν νοιαζόμαστε για αυτό. Εμείς στεναχωρηθήκαμε το βράδυ της Τετάρτης. Όχι από την φυσιολογική (έστω και υπερβολική σε έκταση και παθητικότητα) ήττα στο Stamford Bridge. Αλλά από εκείνη τη «νίκη» με «3-0» που έκλεισε οριστικά μια εποχή ρομαντισμού κι αγάπης για το παιχνίδι κι άνοιξε διάπλατα αυτή της σκοπιμότητας.

Κι οργιστήκαμε από τα εμετικά πρωτοσέλιδα των κομπλεξικών.

Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η φετινή σαιζόν η οποία ακόμα έχει πολύ δρόμο. Μπορεί το πρωτάθλημα να αγκυροβολήσει πάλι στο λιμάνι, μπορεί ν’ αράξει σε άλλους όρμους. Όμως, απ’ τη μεριά των Γαύρων (που ολοένα και χάνουν την αριθμητική μάχη από τους «Ολυμπιακάρες»), θα ήθελα να πω στην ομάδα της ευρώπης:

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νά ‘ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

(…)

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·

και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε το ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις,

η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες,

με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες

οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

ΘΡΥΛΕ

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ γι’ αυτό που έγινες!

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ γι΄αυτό που μας έκανες!

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ γιατί ζήσαμε το ΟΝΕΙΡΟ!

ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΦΤΑΝΕΙ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ