Η σελίδα βρίσκεται υπό κατασκευή για νέο ξεκίνημα !!!

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Ayrton Senna - Μια Κυριακή γεμάτη πένθος

Σε συνέχεια του άρθρου του smile θέλω να γράψω κι εγώ δυο γραμμές για εκείνη την ημέρα, όπως την έζησα στην Ίμολα και την Μπολώνια.
Θα σταθώ όχι στα γεγονότα, που τα ξέρουμε λίγο ως πολύ, αλλά στην ατμόσφαιρα που έζησα στην Ίμολα και την Μπολώνια.

Εισαγωγικά αναφέρω ότι ο αγώνας στην Ίμολα είναι ίσως ο πιο ενθουσιώδης απο πλευράς ατμόσφαιρας, περισσότερο και από την Μόντζα. Έίναι χιλιάδες οι οικογένειες που μπαίνουν στο πάρκο με τα τροχόσπιτα και τις σκηνές τους και απολαμβάνουν όλο το σαββατοκύριακο με τον γνωστό ιταλικό πάθος τον αγώνα. Άσε που γύρω γύρω η περιοχή προσφέρει ότιθέλει η ψυχή σου από πολιτισμό, φαγητό και ποτό. Είναι κρίμα που έβγαλαν την Ίμολα από το 2008, ελπίζω να επανέλθει.

Πίσω στην 1η Μάη 1994.

Το πρωί όλοι ήταν μουδιασμένοι, ο θάνατος του Αυστριακού πιλότου ήταν μεγάλο πλήγμα, εγώ βρισκόμουν στην πρώτη μεγάλη στροφή μετά το Ταμπουρέλο, την Τόζα.

Μετά την πρώτη διακοπή με το αυτοκίνητο ασφαλείας και όταν πέρασε ο Σουμάχερ χωρίς τον Σέννα, καταλάβαμε ότι κάτι είχε συμβεί, τότε δεν υπήρχαν και οι γιγαντο-οθόνες για να τα βλέπουμε όλα.

Στο τέλος όλοι ξέραμε ότι κάτι φρικτό είχε συμβεί.

Το πλήθος των 150,000 ανθρώπων ξεχύθηκε στην πίστα, ενώ όμως συνήθως ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός, δεν άκουγες τίποτα. Ουτε στην απονομή, όπου μόλις και μετά βίας ακουγόταν ο εκφωνητής και η ξεψυχισμένη μπάντα με τους εθνικούς ύμνους.

Όταν έφτασα στο Ταμπουρέλλο μπροστά στο σημείο την σύγκρουσης, τα λουλούδια ήταν ήδη βουνό. Άλλοι έκλαιγαν, άλλοι σταβοκοπιόντουσαν, άλλοι στέκονταν αποσβολωμένοι και κοιτόυσαν. Κανείς δεν μιλούσε.

Το βουβό πλήθος ξεχύθηκε μετά στους δρόμους της Ίμολα. Ακόμα και στα μικρά καφενεία που άρχισαν να μαζεύονται οι παρέες, όλοι κοίταζαν την ζωντανή κάλυψη από την Μπολώνια όπου είχε μεταφερθεί ο πολυτραυματίας Σέννα, χωρίς να μιλάνε.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής στη Μπολώνια από τον επαρχιακό δρόμο.

Η εικόνα παντού ίδια. Κόσμος στα καφενεδάκια να παρακολουθεί την εικόνα της τηλεόρασης, θόρυβος κανείς, ουτε κλάξον δεν άκουγες.

Η μπολώνια έρημη την κυριακή το βράδυ. Εξω απο το νοσοκομείο μαζεμένοι πολλοί, σκυφτά κεφάλια βουρκωμένα μάτια, σχεδόν παρακαλώντας να έρθει το μοιραίο, να μη μείνει ο Σέννα ένα φυτό.

Όλο το βράδυ το κρατικό κανάλι της τηλεόρασης μετέδιδε την είδηση ρεπορτάζ και τα σχετικά ανακοινωθέντα.

Η Δευτέρα ξημέρωσε κι αυτή μέσα στη σιγή. Η ατμόσφαιρα είχε κάτι από τον αέρα της Μεγάλης Παρασκευής, όπου όμως ο χρόνος τελειώνει εκεί και δεν έρχεται το Μεγάλο Σάββατο.

Πήρα το αεροπλάνο από τη Μπολώνια για να γυρίσω στο Λονδίνο όπου έμενα εκείνη την εποχή. Λίγες σειρές πιο μπροστά καθόταν ο Μπριατόρε, σκυφτός, με τα γυαλιά ηλίου να σκεπάζουν τα μάτια. Αμίλητος.

2 σχόλια:

geokalp είπε...

απίστευτο!
εγώ έβλεπα τον αγώνα από τη tv...
δεν υπήρχαν λόγια

συγκινήθηκα ακόμα περισσότερο όταν στον τελικό του '94, οι βραζιλιάνοι κατέβηκαν με πανό για το Σέννα

δεν ξεχνιέται ο τύπος!

ευχάριστούμε για την ανάμνηση

Ανώνυμος είπε...

Εγώ τότε ήμουν μόλις 5 ετών!Προφανώς δεν το έβλεπα τότε..Ωστόσο ο μύθος που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομα του Βραζιλιάνου με έχει κάνει ήδη να ψάχνω το βιβλίο που μιλάει γι αυτόν!