Ήμουν περίπου έντεκα χρονών.
Ο ξάδερφος μου και εγώ παίζαμε στο δωμάτιο, αλλά συγχρόνως ακούγαμε και το παιχνίδι της ομάδας μας, του Ολυμπιακού στο ραδιοφωνάκι.
Μεγάλο παιχνίδι, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΑΕΚ, ντέρμπι.
Καταπληκτική εμφάνιση του Γαλάκου, του αγαπημένου μας Μάϊκ, αν δεν κάνω λάθος είχε σημειώσει και τρία γκολ.
Εκεί που όλα έδειχνα ιδανικά και σχεδιάζαμε την καζούρα που θα κάναμε στα φιλαράκια μας την άλλη μέρα στο σχολείο.
Πανικός!!
Η χαρά για την νίκη και την έκταση του σκορ, διαδέχτηκε η λύπη και το κλάμα.
Θρήνος παντού.
Τα θυμάμαι, σαν να ήταν χθες.
Γιατί;;
*Αξίζει να διαβάσετε το "Η Θύρα του Θανάτου", εγώ όσες φορές το έχω κάνει με έχουν πάρει τα ζουμιά.
*Το συγκεκριμένο έλεγα να το ανεβάσω χθες 8/2 που συμπληρωνόντουσαν 27χρόνια, αλλά τελικά αποφάσισα να το κάνω σήμερα που πραγματοποιήθηκε και το μνημόσυνο των παιδιών που χάθηκαν στην Θύρα 7.
1 σχόλιο:
Nα ζήσετε να τα θυμόσαστε τα παιδιά..
Υ.Γ.:Πάντως απο γνωστό μου που ήταν τότε στο γήπεδο είχα ακούσει ότι έτρεχαν όλοι να βγούν απο το γήπεδο για να πάνε να την πέσουν στους ΑΕΚτζήδες που έβγαιναν απο το γήπεδο εκείνη την στιγμή.Την προηγούμενη χρονιά είχαν γίνει μεγάλα επεισόδια στην Νέα Φιλαδέλφεια.
Δημοσίευση σχολίου