Καθισμένος στο κάθισμα μου δίπλα στον μικρό μου γιο Δημήτρη στην θύρα 2 του Κλεάνθης Βικελίδης και ώρα 21.00 σχεδόν μια ώρα πριν αρχίσει το ματς ΑRIS- BAYERN LEVERKYSEN ένιωσα την αγωνία για την έκβαση του σιγά σιγά να με πλημμυρίζει.Σκέφτηκα τότε αν και άλλοι φίλαθλοι στο ίδιο γήπεδο την ίδια στιγμή ή και σε άλλα γήπεδα μικρών και μεγάλων ομάδων νιώθαν το ίδιο με ΄μένα.Για τους δικούς μας φιλάθλους δεν το συζητάμε, όλοι όρθιοι ανήσυχοι να κουνιούνται σηνεχώς, άρα νιώθαν όπως κι εγώ αφού και εγώ το ίδιο έκανα.Για τους γερμανούς φιλάθλους δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί ήταν μακριά δεν τους έβλεπα.Μπορώ όμως να πω για τους γερμανούς φιλάθλους στο Μόναχο με την Bayern πριν μερικά χρόνια, ήταν προφανές ότι ζούσαν το ματς στα πλαίσια της καθημερινής τους ρουτίνας. Εντάξει θα μου πει κανείς παίζαν με μικρότερη ομάδα, με πολύ μικρότερη θα πω εγώ, άρα δικαίως δεν είχαν αγωνία όπως και εμείς όταν παίζουμε με μικρότερες ομάδες.Όταν οι γερμανοί παιζουν με ισάξιες ομάδες ή και μεγαλύτερες από την δική τους έχουν αγωνία και πόση; σαν την δική μας, όρθιοι σε όλο το ματς.Ποιός ξέρει άραγες;
Τα γούρια , που τα βάζεις τα γούρια; σίγουρα όχι στα πλαίσια της καθημερινής ρουτίνας.Όλοι έχουν και από ένα ή και παραπάνω γούρια, άλλος το που θα κάτσει, άλλος το τι θα φοράει, άλλος το ποιόν θα έχει δίπλα του συνκεκριμένα αριστερά το ίδιο και δεξιά του, και διάφορα τέτοια παράξενα. Τελευταία έπιασα τον εαυτό μου να κάνω τα ίδια , όταν μας κάνουν επίθεση τρίβω το μουσάκι μου όταν κάνουμε εμείς όχι, είμαι σε προχωρημένο στάδιο εγώ φαίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου