Το μεγαλείο σου Αρειανάρα μου είναι οκόσμος σου, πως θα μπορούσε ένας υγιής φίλαθλος ένας ποδοσφαιρόφιλος να το αγνοήσει.Πρώτος απ΄ όλους το ανεγνώρισε ο Χιμένεθ ένας ποδοσφαιράν- θρωπος πουέχει δει ουκ όλιγα γήπεδα και μάλιστα εκ των έσω άπο τον αγωνιστίκο χώρο. Παρόλο που σπάνια τραγουδάω τα συνθήματα της κερκίδας αυτή την φορά έπιασα τον εαυτό μου να το κάνει παρά την τεσσάρα που πλανιόταν βαριά πάνω απο τα κεφάλια μας.Όσο με πληγώνεις τόσο με πορώνεις.Είναι όπως όταν ένας άνδρας καψουρεύεται μια γκόμενα, όσο δεν του κάθεται τόσο πιο πολύ την θέλει, (όπου κάθεταιβλέπε τίτλους,νίκες κ.λ.π.).Δεν νομίζω να έχει ξαναγίνει αυτο τουλάχιστον σε ελληνικό σύλλογο.Να πω ότι ωριμάσαμε ως φίλαθλοι μακάρι, λες η καψούρα να έγινε αγάπη κι αγάπη όλα τα υπομένει όλα τα συνχωρεί.Στο αγωνιστικό κομμάτι τώρα η ΑΕΚ ήταν ανώτερη σε όλους τους τομείς, από το πρώτο λεπτό ήθελε το ματς περισσότερο, ήταν ανώτερη και ως σύνολο αλλά κυρίως ως μονάδες,(και το είχε επισυμάνει ο Κούπερ στην συνέντευξη της πέμπτης, αλλά ως φαίνεται δεν μπόρεσε να βρει λύση) σκόκο και τζεμπούρ κάνουν την διαφορά ειδικά ο σκόκο απορώ πως παίζει ακόμα στο ελληνικό πρωτάθλημα.Ο διατητής ήταν άψογος θα έλεγα, δεν θυμάμαι και ΄γω πότε ξαναείδα τέτοια διατησία στην έδρα μας και μάλιστα με μεγάλη ομάδα.
Αny way, πάνε αυτά τώρα έχουμε μπροστά μας μια πρόκληση, Μπαγιερ Λεβερκουζεν πρέπει να διατηρήσουμε την μακρά παράδοση που μας θέλει αήττητους στην έδρα μας σε επίσημο ευρωπα΄ι΄κό παιχνίδι από τις 11-9-1962 (ΑΡΗΣ-ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ 1-2) 48 και χρόνια από τότε που γεννήθηκα εγώ δηλαδή(22/9/1962) δεν ξαναχάσαμε ποτέ.Κάνε το θαύμα σου αρειανάρα μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου