Toυ Αλβέρτη

Η βραδιά για την επίσημη αποχώρηση του φραγκίσκου Αλβέρτη απο την ενεργό δράση με βρήκε εκει, ανάμεσα σε χιλιάδες φίλους που μερικοί ισως δεν ηταν καν φαν του Παναθηναϊκού αλλα αγαπούν το μπάσκετ.
Παιδάκια με όλη την οικογένειά τους και ζευγαράκια και απ' όλες τις ηλικίες άνθρωποι έτρεξαν να αποχαιρετήσουν εναν θρύλο, εναν τυχερό και άξιο αθλητή με μιά καριέρα - όνειρο.

Ποιός άλλος θα μπορούσε να εχει τέτοια καριέρα ;
Με τόσους τίτλους και με 5 ευρωπαϊκά τρόπαια ;
Συμπαίκτης με μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου μπάσκετ, μέλος της εθνικής ομάδας και αρχηγός δικαιωματικά με μιά παρουσία πληθωρική αν και θα προτιμούσα στο τέλος του να ειναι κανονικά ενεργός με κανονικές συμμετοχές στην τελευταία περίοδο.



Ομως έπρεπε να γίνει χώρος για νέους, έπρεπε να δείξει σε νέους τον δρόμο της επιτυχίας, σε αυτο το μεγάλο σχολείο που έφερε το ελληνικό μπάσκετ στην κορυφή τα τελευταία 15 χρόνια και όχι μόνο.
Το φιλικό με την φιναλίστ σπουδαία ομάδα της ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήταν μιά γιορτή με πολύ φώς, πολύ κόσμο, πολύ μπάσκετ, πολύ Αλβέρτη, πολύ χειροκρότημα και ... πολύ νεα ομάδα.
Είδαμε κατι απο την ομάδα της χρονιάς 2009-2010.
Ενδιαφέρον, πάλι ο Ομπράντοβιτς θα βγάλει στο παρκέ κάτι διαφορετικό, όχι ριζικά νέο αλλα πιο φρέσκο σίγουρα. Ενας Καλάθης χάρμα οφθαλμών, Σερμαντίνι πολυ καλός, Πέκοβιτς ορεξάτος, Σπανούλης μια ζωή ο ίδιος σούπερ, Διαμαντίδης χαλαρός αλλα Διαμαντίδης, Τέπιτς ωραίος αθλητής, μεγάλα χέρια και καλό μπάσκετ, και απο κει και περα οι άλλοι, Βεργίνης, Νίκολας, Περπέρ ο σταθερός και ... Αλβέρτης η "παραφωνία" αφου αυτός δεν θα ξαναπαίξει.
Κι όμως ισως θα μπορούσε αν ήθελε να βγάλει μιά γερή χρονιά ακόμα.
Ειναι απο μιά πάστα αθλητών που μπορεί να αντέξει στο χρόνο, επειδή το θέλει, επειδή το ζεί.
Τωρα η φανέλα του θα κρέμεται εκει πάνω για χρόνια τιμητικά.


Το τελικό 82-69 δεν ειχε σημασία όσο ολη η γιορτή.
Ο Φράγκι θα θέλει φορτηγάκι για να μεταφέρει ολα τα βραβεία και δώρα που δέχτηκε.
Κι εμείς ενα φορτηγό αναμνήσεις.