Σε ένα ματς που έμοιαζε περισσότερο με φιλικό αγώνα προετοιμασίας παρά με έναν προκριματικό αγώνα παγκοσμίου Κυπέλλου, η εθνική κατόρθωσε να νικήσει με 3-0 την αδύναμη Μολδαβία και να παραμείνει στην κορυφή του ομίλου.
Εξαρχής γνωρίζαμε την αδυναμία του σημερινού μας αντιπάλου. Μια αδυναμία η οποία έγινε ισχυρότερη με την απώλεια των δύο βασικών της center back. Και νομίζω πως εκεί κρίθηκε το παιχνίδι. Η άμυνα των Μολδαβών ήταν επιτομή της απειρίας και αυτό φάνηκε στην φάση του πρώτου γκολ. Ο Χαριστέας κερδίζει φάουλ ελάχιστα έξω από την μεγάλη περιοχή και ο Κατσουράνης το εκτελεί με πάσα στον προαναφερθέντα ο οποίος αμαρκάριστος μέσα στην μεγάλη περιοχή, έκανε εύκολα το 1-0 για την γαλανόλευκη. Πρόκειται για ένα λάθος το οποίο δεν πραγματοποιείται ούτε στο διπλό που παίζουν τα νήπια στο προαύλιο του παιδικού σταθμού.
Ανάλογο ήταν και το τρίτο γκολ της ομάδας. Λάθος της μολδαβικής άμυνας, κλέβει ο Χαριστέας και με ωραίο πλασέ γράφει το 3-0. Το δεύτερο γκολ, είναι μια ξεχωριστή υπόθεση. Μετά από πολύ ωραίο συνδυασμό των Ελλήνων παικτών, ο Κώστας Κατσουράνης(που μαζί με τον Σαμαρά ήταν για μένα οι καλύτεροι του γηπέδου) σούταρε αρκετά μέτρα έξω από την περιοχή και έκανε το 2-0.
Η Εθνική κατόρθωσε να τελειώσει μια τριάδα αγώνων με λεγόμενες "μικρές" ομάδες, με τρεις ισάριθμες νίκες και μάλιστα δίχως να δεχτεί γκολ. Το ματς της Τετάρτης θα είναι διαφορετικό, απέναντι σε έναν πολύ πιο δυνατό αντίπαλο που θα τα δώσει όλα για να κρατηθεί στο παιχνίδι της πρόκρισης. Ευκαιρία λοιπόν να παίξουμε καλά και να καθαρίσουμε μια και καλή την πρόκριση.
Και κάτι τελευταίο για τον κόσμο. Η εικόνα του γηπέδου ήταν απογοητευτική με -το πολύ- 18.000 κόσμο μέσα στο γήπεδο(και πολλούς έβαλα). Ο Νεοέλληνας, δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο και αυτό είναι ολοφάνερο σε αυτούς που δεν έχουν γάζες στα μάτια. Γουστάρει να πηγαίνει γήπεδο μόνο για να πανηγυρίζει σε νίκες/φιέστες(πανηγυρτζίδες-πχ στο ματς με Μάλτα) ή για να γιουχάρει τους εθνικούς ύμνους των αντιπάλων(Εληναράδες-ελληνοΝούμερα πχ στα ματς με Τουρκία/Αλβανία).
Αυτοί είμαστε.
Εξαρχής γνωρίζαμε την αδυναμία του σημερινού μας αντιπάλου. Μια αδυναμία η οποία έγινε ισχυρότερη με την απώλεια των δύο βασικών της center back. Και νομίζω πως εκεί κρίθηκε το παιχνίδι. Η άμυνα των Μολδαβών ήταν επιτομή της απειρίας και αυτό φάνηκε στην φάση του πρώτου γκολ. Ο Χαριστέας κερδίζει φάουλ ελάχιστα έξω από την μεγάλη περιοχή και ο Κατσουράνης το εκτελεί με πάσα στον προαναφερθέντα ο οποίος αμαρκάριστος μέσα στην μεγάλη περιοχή, έκανε εύκολα το 1-0 για την γαλανόλευκη. Πρόκειται για ένα λάθος το οποίο δεν πραγματοποιείται ούτε στο διπλό που παίζουν τα νήπια στο προαύλιο του παιδικού σταθμού.
Ανάλογο ήταν και το τρίτο γκολ της ομάδας. Λάθος της μολδαβικής άμυνας, κλέβει ο Χαριστέας και με ωραίο πλασέ γράφει το 3-0. Το δεύτερο γκολ, είναι μια ξεχωριστή υπόθεση. Μετά από πολύ ωραίο συνδυασμό των Ελλήνων παικτών, ο Κώστας Κατσουράνης(που μαζί με τον Σαμαρά ήταν για μένα οι καλύτεροι του γηπέδου) σούταρε αρκετά μέτρα έξω από την περιοχή και έκανε το 2-0.
Η Εθνική κατόρθωσε να τελειώσει μια τριάδα αγώνων με λεγόμενες "μικρές" ομάδες, με τρεις ισάριθμες νίκες και μάλιστα δίχως να δεχτεί γκολ. Το ματς της Τετάρτης θα είναι διαφορετικό, απέναντι σε έναν πολύ πιο δυνατό αντίπαλο που θα τα δώσει όλα για να κρατηθεί στο παιχνίδι της πρόκρισης. Ευκαιρία λοιπόν να παίξουμε καλά και να καθαρίσουμε μια και καλή την πρόκριση.
Και κάτι τελευταίο για τον κόσμο. Η εικόνα του γηπέδου ήταν απογοητευτική με -το πολύ- 18.000 κόσμο μέσα στο γήπεδο(και πολλούς έβαλα). Ο Νεοέλληνας, δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο και αυτό είναι ολοφάνερο σε αυτούς που δεν έχουν γάζες στα μάτια. Γουστάρει να πηγαίνει γήπεδο μόνο για να πανηγυρίζει σε νίκες/φιέστες(πανηγυρτζίδες-πχ στο ματς με Μάλτα) ή για να γιουχάρει τους εθνικούς ύμνους των αντιπάλων(Εληναράδες-ελληνοΝούμερα πχ στα ματς με Τουρκία/Αλβανία).
Αυτοί είμαστε.